طالبی ساوه از خانواده Cucurbitaceae است، گیاهی است علفی یکساله، رونده یا بالا رونده. دارای سیستم ریشه فراوان، بسیار منشعب و به سرعت در حال توسعه است. ساقه اصلی آن توسط سازندهای کرک دار و گره های فعلی پوشیده شده است که در آن برگ ها، پیچک ها و گل ها رشد می کنند و ساقه های جدید از بغل برگ ها جوانه می زنند.
برگ های آن دارای اندام دایره ای شکل تخم مرغی شکل یا پنج ضلعی است که به 3 تا 7 لوب با حاشیه دندانه دار تقسیم می شود، برگ ها نیز در قسمت زیرین پرزدار هستند. گل زرد آن، چندین نوع طالبی وجود دارد: زرد (قطره عسل)، طالبی (چینی) و عسلک. شکل میوه متغیر است (کروی، بیضی، بیضی و غیره).
پوست سبز، زرد یا سفید می تواند صاف، مشبک یا مخطط باشد. پالپ می تواند سفید، زرد یا نارنجی باشد. جفت حاوی دانه ها است و ژلاتینی یا آبکی است (SIAP، 2010). که در شکل 1 قابل مشاهده است.
آفریقا مرکز منشاء طالبی به شمار می رود، به دلیل وجود مکرر گونه های طالبی وحشی با کروموزوم n=12، تمام اشکال قابل کشت دیپلوئید هستند، علاوه بر این به دلیل وجود گیاهان طالبی وحشی در شرق استوایی آفریقا و در صحرای جنوبی.
بیابان (Krístková، و همکاران، 2003). با این حال، نویسندگان دیگر به دلیل اکتشافات باستان‌شناسی در دره هاراپان در هند با آثاری از دانه‌هایی که قدمت آن‌ها به حدود ۲۰۰۰ یا ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد، به منشأ آن در غرب آسیا اشاره می‌کنند، اگرچه اکثر نویسندگان به منشأ آفریقایی تمایل دارند. 2003).
با در نظر گرفتن تئوری منشاء آفریقایی، چین، کره، پرتغال و اسپانیا به عنوان مراکز ثانویه تنوع نامیده می شوند. اگرچه اخیراً بیان شده است که مرکز اولیه در منطقه سودانو-ساحلی به دلیل وجود انواع طالبی وحشی است، در حالی که آسیا، از مدیترانه تا ژاپن، بخشی را به عنوان مرکز ثانویه تنوع تشکیل می دهد. در آمریکا از سال 1516 در منطقه آمریکای مرکزی معرفی شد، در حالی که در آمریکای شمالی پس از 1600 (Krístková et al., 2003).
